- C-co t-ty t-tu r-robisz-sz? - nie mogłam połapać się we własnych słowach. Gdyby mi serce nie biło z prękością karabinu maszynowego i nie byłabym zszokowana, dawno zafundowałabym mu darmowy remont tego nadal przystojnego ryja.
- Nie mogę odwiedzić mojej dziewczyny? - zapytał zbliżając się na niebezpieczną odległość.
- Byłej - skwitowałam udchylając gwałtownym ruchem jego rękę, którą chciał mnie dotknąć. - Było, minęło. Spierdoliłeś wszystko, to teraz cierp.
- Ale dlaczego tak ostro koteczku?
- Nie nazywaj mnie tak! - ostro mu przerwałam.
- Może wejdziemy do środka? Sąsiedzi nie przepadają za zakłócaniem ciszy i świętego spokoju - mówił z rozbawieniem z mojej nieporadności.
- Chyba żartujesz - prychnęłam. Jeżeli ten gość zaraz nie przestanie na serio zmienię mu wygląd na okropnego zombie.
- Jak nie chcesz to nie. Próbowałem po dobroci - powiedział i wpakował mi się do domu.
Próbowałam go wypchnąć, jakoś powstrzymać, ale on ani rusz. Jednym zgrabnym ruchem jedną ręką złapał oba moje nadgarstki, a drugą zamknął drzwi wejściowe na klucz. Przycisnął mnie do ściany i zaczął całować szyję. Próbowałam się ciągle wyrywać, ale on był silniejszy. Rozerwał mi moją najlepszą koszulkę. Wtedy krzyknęłam ,,Zuma ratuj!". Zawołałam mojego psa, owczarka niemieckiego. Zapomniałam, że drzwi od łazienki same się zamykają, a ona tam była. I nie miała jak otworzyć. A Kuba nie przestawał. Z szyi przeszedł na policzki i gdy już miał dojść do ust, krzyknął i opadł na ziemię. Ja byłam wolna. Zuma mnie uratowała. Ekspresowo otworzyłam wejściowe drzwi przy okazji nimi uderzając w niego i wyrzuciłam go za drzwi w ostatniej chwili zamykając je na klucz. Zuma ugryzła go w łydkę powalając bólem. Przycupnęłam go niej i przytuliłam cała mokra od łez i śliny tego bydlaka. A na dodatek nie mam jak tego zmyć. Wtedy moja kochana psina zaczęła lizać miejsca, w których całował mnie ten dupek. Nie przestawałam szlochać, pochlipywać i jej głaskać.
- Grzeczna psina. Moja kochana. Co ja bym bez ciebie zrobiła - szeptałam, ostatnie słowa wypowiadając samym poruszeniem ust, prawie niesłyszalnie. Postanowiłam jej oddać za to swoje śniadanie. Niech zje za mnie. Zasłużyła na nie bardziej niż ja. Sto razy bardziej. Kiedy się z lekka uspokoiłam wstałam i chwiejnym krokiem poszłam do kuchni. Wyjęłam z lodówki ostatnie opakowanie pasztetu, z chlebaka wyjęłam końcówkę chleba i, wcześniej rozsmarowując całą kostkę na pozostałym kawałku, dałam jej ją do pyska. Niech zje cały pasztet, wytrzymam cały dzień. Ona zjadła łapczywie i odeszła. Uśmiechnęłam się wiedząc, że bardzo jej to smakowało.
Zalana łzami z nadal zaszklonymi oczami wyjęłam z tylnej kieszeni osatnie 2 złote. Starczy na bochenek chleba. Głośno westchnęłam i dopiero teraz zauważyłam, że nadal mam na pół rozerwaną koszulkę. Nawet nie mam się jak przebrać.
Czy ten bydlak jest normalny? Jeju co ja mówię. On jest nienormalny. Na sto procent zgwałciłby mnie gdyby nie Zuma. Gdyby nie ona, to nie wiem co by mogło się jeszcze stać. Zaczęłam znowu płakać. Co ja mu takiego zrobiłam? To on mnie zdradził, postąpiłam odpowiednio, bo nie potrafię mu tego wybaczyć pomimo, iż ciągle go kocham. Nie raz myślałam, że to wszystko to tylko żart, że może przełożyli Prima Aprillis. Ale to i tak w mojej świadomości nie dało wziąć góry.
Podczas moich rozmyślań Zuma przyniosła mi wczorajszą bułkę, którą dostała na obiad. Położyła mi ją na kolanach i podsunęła noskiem, co znaczyło, żebym zjadła. Kochana psinka. Odłamałam 1/4 bułki i resztę jej oddałam. Machnęłam głową na znak, żeby zjadła. Posłusznie wykonała to i ponownie poszła, ale po chwili wróciła z czymś w pysku.
To była biała koperta. W niej list i pieniądze. Aha, czyli się nie pomyliłam, że chodziło o Marcelinę i Kubę. Musiał ją zgubić, jak go wypchnęłam za drzwi. List był następujący:
Kochana Amiro!,
W tejże kopercie znajdują się pieniądze, które winien Ci jestem za ostatnie 13 dni pracy. Pracowałaś ciężko, dzięki Tobie sklep zyskał wielu klientów i około 2 tysięcy złotych za wszystkie napiwki. Postanowiłem zapłacić Ci za ten półpełny miesiąc pracy 500 złotych i oddać te 2000 złotych za napiwki. Dzięki Tobie zyskaliśmy świetną ocenę, więc należałoby sowicie Cię nagrodzić. Proszę tylko, abyś nie drążyła tematu w sprawie dlaczego straciłaś pracę.
Jerzy Zabłocki
Czytając to byłam i wdzięczna panu Zabłockiemu za tyle pieniędzy, ale też zła, że straciłam pracę. To było bezpodstawne, ale... nie stać mnie na adwokata. A i hier z tym. Zacznę rozglądać się za nową pracą.
Wtem usłyszałam dwonek do drzwi. Potwornie się wystraszyłam i postanowiłam nie otwierać. Jednakże mój nowy gość nie miał zamiaru sobie pójść i zaczął walić pięściami w drzwi. Postanowiłam otworzyć, ale z czymś w ręku. Nóż nie był naostrzony, więc zdecydowałam się na czajnik starszy ode mnie. Tak Amira, idealny wybór. Zakradając się niczym ninja, podeszłam do drzwi i trzymając w prawej ręce zabytkowy czajnik, który sypał się co sekundę, otworzyłam je w połowie. Czajnik z hukiem wylądował na zwykłym betonie (wiem, zazdrościcie mi takiej podłogi) i roztrzaskał się na milion drobnych kawałeczków, a ja niedowierzałam własnym oczom. Po raz kolejny stanęłam zamurowana w drzwiach. Byłam bliska załamania nerwowego, prawie zemdlałam, bo tak nagle zrobiło się duszno... Nie mam zielonego pojęcia co zrobić, jak się ruszyć. Zero kontaktu ze mną. Postanowiłam się odezwał puki miałam jeszcze tlen...
﷼﷼﷼﷼﷼﷼﷼
Tadararabum! Wracam w wielkim stylu i przerywam w takim momencie. Już czuję te wszystkie hejty typu kolejny smutas Oli xD W następnych rozdziałach rozjaśnię charakter Kuby i jego ogólne poczynania. Więc no, zostawiam was tak no jakby w niewiedzy i czekam na kommenty któż to się czai za drzwiami panny Amiry. A tak apropos, ładne imię? Bo mi się podoba xD To czekam na kommenty i postaram się szybko napisać.
Papa ₪₪₪
